Ο Διονύσιος Σολωμός, ο μεγαλύτερος νεοέλληνας ποιητής, γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1798 στη Ζάκυνθο, ως εξώγαμο τέκνο του κόντε Νικολάου Σολωμού και της υπηρέτριας του Αγγελικής Νίκλη.
Σε πολύ μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και με τη συνοδεία του Ιταλού δασκάλου του Ρώσση φεύγει για σπουδές στην Ιταλία (1808).
Στα 1815 παίρνει το απολυτήριο από το Λύκειο της Κρεμόνας και εγγράφεται στο πανεπιστήμιο της Πάβιας, απ΄ όπου παίρνει το πτυχίο της Νομικής. Παράλληλα προς τις σπουδές στην νομική, για την οποία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε, αρχίζει να γράφει στίχους στην Ιταλική γλώσσα, ενώ έρχεται σε επαφή με διαπρεπείς φιλοσόφους, φιλολόγους και αξιόλογους εκπροσώπους της λογοτεχνικής κινήσεως της εποχής.
Στα 1818 επιστρέφει στη Ζάκυνθο και παραμένει στο νησί επί μια δεκαετία, όπου αρχίζει να γράφει τα πρώτα του αξιόλογα στιχουργήματα στα ελληνικά, αποτελώντας συγχρόνως την ψυχή μιας φιλολογικής συντροφιάς που συνέθεταν ο κόμης Παύλος Μερκάτης, ο ποιητής Αντώνης Μάτεσης, ο ποιητής και συγγραφέας Γιώργος Τερτσέτης, ο γιατρός Διονύσιος Ταγιαπιέρας, ο γιατρός και λόγιος Διονύσιος Ροίδης κ.α.
Σημαντική για την όλη πνευματική εξέλιξη του Σολωμού υπήρξε η συνάντηση του με τον πολιτικό και λόγιο Σπ. Τρικούπη ( το 1822) ο οποίος τον παρακίνησε προς την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στρέφοντάς τον οριστικά προς την ελληνική ποίηση.
Στα τέλη του 1828 εγκαθίσταται μόνιμα στην Κέρκυρα συνεχίζοντας την ενασχόληση του με την ποίηση σχεδόν απομονωμένος, σχετιζόμενος με ελάχιστους και εκλεκτούς φίλους όπως ο Νικ. Μάντζαρος, Ι. Ζαμπέλης, Ερμ. Λούντζης, Ι. Μενάγιας, Ι. Πολυλάς, Ιούλ. Τυπάλδος, Γεώργιος & Γεράσιμος Μαρκοράς, Π. Κουαρτάνος και άλλοι.
Στις 3 Φεβρουαρίου του 1849 παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, γιατί με την ποίηση του διέγειρε τα αισθήματα του λαού στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία.
Ο θάνατός του, που επήλθε το Φεβρουάριο του 1857 στην Κέρκυρα, ύστερα από αλλεπάλληλες εγκεφαλικές συμφορήσεις, προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση σ΄ όλα τα Επτάνησα.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ
Μέσα σε ένα μόλις μήνα μετά την εγκατάστασή του στη Ζάκυνθο [Μάιος 1823] έγραψε τον «Ύμνο στην Ελευθερία» στον οποίο η έμπνευση και η θέρμη της ψυχής του υποσκελίζουν τη μορφοπλαστική του ικανότητα. Στο ίδιο ποίημα, διαφαίνεται και η επίμονη προσπάθεια του Σολωμού για τη διαμόρφωση και διάπλασή της ποιητικής του γλώσσας. Λίγο αργότερα, ο Σολωμός συνέθεσε το λυρικό ποίημα «Εις τον θάνατο του Λόρδ Μπάυρον» και ακολούθησαν «Η καταστροφή των Ψαρών» [1825], «Η Φαρμακωμένη» [1826], «Ο Λάμπρος» [1826], «Εις Μοναχήν» [1829], «Ο Κρητικός» [1833], «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι», «Ο Πορφύρας» [1849] και διάφορα άλλα ποιήματα, επιγράμματα, σατιρικά ποιήματα και ποιήματα στην ιταλική γλώσσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου