Ποτέ ξανά κίτρινα δόντια

Κυριακή 31 Μαΐου 2009

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ (27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941)

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα.
Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες. Από τήν εληά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρύζουν στό ακραίο σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, τήν γαλανόλευκη σημαία πού θ' αντικατασταθή από τόν αγκυλωτό σταυρό.
Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.
Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνο που φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.
Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωϊ έφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.
"ΟΧΙ"! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ' αυτά οι Έλληνες..
Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ' ένα σάλτο στον γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του.

Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από τό κενό: 60 μέτρα πιό κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στόν βράχο, σκεπασμένος μέ τό σάβανο πού διάλεξε.

Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί κεφαλής τών εμπροσθοφυλακών, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι καί ο λοχαγός Έλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούν τόν ραδιοφωνικό σταθμόν Αθηνών γιά νά στείλουν μήνυμα στόν Χίτλερ:

«Μάϊν Φύρερ, στίς 27 Απριλίου, στίς 8 καί 10, εισήλθαμε εις τάς Αθήνας, επί κεφαλής τών πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, καί στίς 8 καί 45, υψώσαμε τήν σημαία τού Ράϊχ πάνω στήν Ακρόπολη καί στό Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».
Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως οι στρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν συγκλονιστεί απ' αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο: "A Greek carries his flag to the death" (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο).

Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλληκάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους.

Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα του ευζώνου (κατά μια άλλη άποψη ήταν 17χρονος νέος της Εθνικής Οργανώσεως Νέων αλλά τι σημασία έχει;). Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ' όνομα αυτού του ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας. Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει. Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ' όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας, κάθε φορά που αντικρύζετε τη σημαία μας. Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία, έχει βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΡΑΛΛΗ,ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ

Συντάχθηκε απο τον/την Γιώργος Κακαρελίδης
Τρίτη, 21 Απριλίου 2009
Τό πόσο εύκολα μπορεί να παίρνονται αποφάσεις είναι γνωστό. Αυτά που, συνήθως, δεν μετράει κανείς, είναι τα εξής δύο σημεία: α) έχω δικαίωμα να πάρω απόφαση (δεσμευτική)- για τους άλλους, επί του θέματος και β) έχω μετρήσει τις επιπτώσεις τής όποιας απόφασης ;



Για παράδειγμα όταν μετά την μεταπολίτευση ο Ράλλης, Υπουργός τότε Παιδείας, κατήργησε την γραφομένη γλώσσα (καθαρεύουσα), είχε το δικαίωμα να αλλάξει, την γλώσσα; Γιατί αν για κάτι χρησίμευε για την ανθρωπότητα το Ελλαδικό κρατίδιο, ήταν ακριβώς η πανανθρώπινη γλώσσα, που της έλαχε να φυλάττει και ο Παρθενώνας.



Αλλά για οποιαδήποτε αλλαγή, αρμόδιος δεν είναι πλέον ο εκάστοτε Ελλαδικός υπουργός Παιδείας, αλλά η Ακαδημία Αθηνών, η Λειψία, η Οξφόρδη και άλλα μελετητικά της γλώσσας κέντρα. Θα μου πείτε και τα Πανεπιστήμια; μα όχι βέβαια, διότι αυτά ασκούν τρέχουσα έρευνα, ενώ η Ακαδημία είναι (ή οφείλει τουλάχιστον να είναι) πέραν και μακράν των καθημερινών επιστημονικών αντεγκλήσεων και παρεμβαίνει μόνο με Αλήθειες, διαρκούσες τουλάχιστον πέραν, των μέτρων της ανθρώπινης ζωής.



Με αυτη την έννοια η γλώσσα είναι εξόχως συντηρητικό πράγμα που αφορά και συνδέει διαχρονικά το παρελθόν και το μέλλον. Επί πλέον ως γλώσσα δεν νοείται η ηχητική εκφορά, αλλά η γραπτή, δια της οποίας αναπτύσσεται τεκμηριωμένος, δηλαδή επιστημονικός, λόγος. Και φυσικά δεν νοείται ως επικονωνιακό εργαλείο όπως μικρόνοες εισηγητές κατέθεταν. Γιατί σ’ αυτή την περίπτωση, απλά «μουγκρίσματα» είναι απείρως ευκολώτερα, διαχέονται ταχύτερα και είναι πιό αποτελεσματικά.



Οσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, οι επιπτώσεις στην αρχή δεν εφάνησαν, μια και οι ζώντες τότε, αλλά και όσοι είναι άνω των 45 τώρα , γνωρίσαμε το υπερσύνολο, οπότε μιλώντας την σημερινή λαλιά την εμπλουτίζουμε αυτόματα κατά την γραπτή εκφορά της.



Η καθιέρωση, ανύπαρκτης επιστημονικά, δημοτικής γραμματικής, που έδινε περισσότερες εξαιρέσεις από όσες προσπαθούσε να ομαδοποιήσει , η κατάργηση των χρονικών αυξήσεων, η κατάργηση της δοτικής , η κατάργηση των κλίσεων και των προθέσεων και αργότερα των τόνων, είχε σαν αποτέλεσμα ένα τέτοιο αλαλούμ, αφού η κατάργησή τους δεν υποκαταστάθηκε -παρά τις αρχικές ‘προθέσεις’ Ράλλη , που αργότερα, σε συνέντευξή του δήλωσε πως, αλλού σκόπευε και αλλού του βγήκε. Και αυτός μεν ‘καθάρισε’ με τις τύψεις του, τα δε παιδιά μας εγκλωβίστηκαν εσαεί. Ετσι που δεν μπορούν να κατανοήσουν κείμενο παρά μόνο αφού διαβάσουν όλα τα συμφραζόμενα και εφ ‘όσον κάθε φράση δεν αποτελείται από περισσότερες των πέντε, λέξεων.



Ομως σκοπός του παρόντος δεν είναι γλωσσολογική ανάλυση, αλλά μια φρικτώτερη επίπτωση. Εξηγούμαι: όταν καταργήθηκαν γραμματικές, συντακτικά, κλίσεις, προθέσεις, δοτικές και διαχρονικές λέξεις, αυτόματα τα θρησκευτικά λειτουργικά κείμενα και –ιδίως, οι ψαλμωδίες κατέστησαν άγνωστη γλώσσα.



Οι χαιρετισμοί, οι δεήσεις, οι ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδος και τα γλυκύτατα εγκώμια δεν μπορούν, όχι να κατανοηθούν , αλλά ούτε καν να προφερθούν . Τον μηχανισμό της λογικής της ελληνικής γλώσσας έχεις περιθώριο να τον κατακτήσεις στο δημοτικό. Απο εκεί και μετά είναι χαμένο το παιχνίδι για όλες τις επιστήμες.



Αυτό είχε σαν συνέπεια να αποκοπούν τα παιδιά από μέλη, μουσικότητα και έννοιες που ενστάλαζαν στην ψυχή τους την ευγένεια προς την Γυναίκα, την κατανόηση της ωραιότητός της, την στάση ζωής προς την Μητέρα και το απορείν για την Ζωή. Οδηγηθήκαμε σιγά σιγά, σε αγενείς , προσβλητικές λεκτικά και πολλές φορές βάναυσες συμπεριφορές προς τις μάνες και τα κορίτσια.



Συνήθης σύγχρονη δικαιολογία ή αντίδραση των γονιών, στις πρωτόγονες αυτές εκφράσεις και συμπεριφορές των νεαρών κλώνων τους, είναι του τύπου «..άσε το παιδί, είναι στην ..’εφηβεία’» ή -αν τάχει ακούσει χοντρά η μάννα, το παράπονο. Ενα παράπονο που , δυστυχώς, βγαίνει μέσα από τα σωθικά.



Και δεν είναι βέβαια, μόνο τα ανωτέρω κείμενα, που επιδρούν στο ζήν με καλωσύνη δηλαδή με ένα ακατάπαυστο κυματισμό της ψυχής, αλλά και δεκάδες κλασικών που επιδρούν θετικά και γαλήνια στην ανάπτυξη του νοός δηλαδή του ευ ζην.



Αυτά τα ακατανόητα πλέον κείμενα, δεν υποκαταστάθηκαν από ίσης αξίας, γιατί απλούστατα τέτοια δεν υπήρχαν. Αφού για να υπάρξουν έπρεπε να προηγηθεί αντίστοιχος πολιτισμός. Οι ατυχείς αποδόσεις στη δημοτική, κλασικών κειμένων, διέλυσαν το μέλος, κατέστρεψαν τις παρηχήσεις και αφαίρεσαν το σημαινόμενο, καθιστώντας το νέο κείμενο μούμια του αρχικού, έτσι που να ταιριάζει το ακόλουθο -αν και για Αλλον προοριζόμενο, εγκώμιο: ’’...Θρήνον συνεκίνει η Πάναγνός σου Mήτηρ, Σού, Λόγε, νεκρωθέντος…”




του Γιώργου Κακαρελίδη

Καθηγητού εφαρμογών στην Επιχ. Ερευνα & Στατιστική

ΤΕΙ Πατρών
gkakarel@gmail.comΑυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

[Δημοσιεύθηκε στην Σημερινή Πατρών την 11-4-09]

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Ανοιχτή επιστολή στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα

Προς τον εξοχώτατο Πρόεδρο των ΗΠΑ

κ. Μπαράκ Ομπάμα.

Ουάσιγκτον DC

U.S.A


Εξοχώτατε κ. Πρόεδρε.

Προέρχομαι από την Ελλάδα, την χώρα στην οποία γεννήθηκε η Δημοκρατία. Κι΄είμαι πολίτης των ΗΠΑ, της χώρας, που αυτή την Δημοκρατία τη σεβάστηκε και την έκαμε σύμβολό της. Έτσι πιστεύω πως έχω το δικαίωμα να σας απευθύνω αυτή την επιστολή.

Θα ήταν ίσως μιά κοινοτυπία να σας πω ότι στις εκλογές της 4ης Νοεμβρίου του 2008 σας ψήφισα. Όλοι οι Αμερικανοί σας ψήφισαν. Ακόμη κι΄αυτοί που δεν σας πρόσφεραν την ψήφο τους, κατά βάθος ευχόντουσαν γιά την εκλογή σας. Άλλωστε όλος ο κόσμος προσδοκούσε την εκλογή σας. Πιστέψαμε στα οράματά σας και στους στόχους σας. Πιστέψαμε την διακήρυξή σας ότι “...μπορούμε.” Κι΄όλοι εμείς, μαζί με σας πιστέψαμε, ελπίζουμε και προσδοκούμε την “...αλλαγή”που υποσχεθήκατε.

Βλέπετε κ. Πρόεδρε, μιά οκταετής διακυβέρνηση της χώρας από τους Ρεπουμπλικάνους με τον κ. Τζώρτζ Μπους, ήταν μιά οδυνηρή εμπειρία όχι μόνο γιά μας αλλά και γιά όλην την παγκόσμια κοινότητα. Κι΄αυτή την εμπειρία θα την πληρώνουμε όλοι μας γιά πολύ καιρό ακόμη.

Αυτήν την οκταετία κυριολεκτικά την φορτωθήκατε εσείς στους ώμους σας, στις πλάτες σας κ.Πρόεδρε, αφού σε πολλές ομιλίες σας προεκλογικά δηλώνατε ότι

“...θα παραλάβουμε μιά κατατροφή.” Κι΄αυτή την καταστροφή, προς τιμή σας, αρχίσατε από την επομένη της αναλήψεως των καθηκόντων σας να προσπαθείτε να την διορθώσετε και μάλιστα με την συνοδία της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που έχει γνωρίσει ποτέ ο πλανήτης μας.

Δύσκολο το έργο σας, κ. Πρόεδρε. Τρομερά δύσκολο. Κι΄ίσως, πολύ σωστά, στις πρώτες σας προθέσεις στρέψατε το βλέμμα σας προς την Μέση Ανατολή. Εκεί από όπου πολλά πηγάζουν. Με κύριο στόχο σας, φυσικά, το τέλος του πολέμου στο Ιράκ. Ενός ανόητου πολέμου, που στοίχισε κι΄ακόμη στοιχίζει, πολλά δισεκατομύρια δολλάρια στον Αμερικανό φορολογούμενο. Έναν πόλεμο, που το μόνο κέρδος γιά τις ΗΠΑ ήταν τα φέρετρα των νεκρών στρατιωτών που έφταναν εδώ.

Τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής λοιπόν, σας έφεραν πρόσφατα, σαν πρώτη επίσημη έξοδό σας, στην Τουρκία, Στην χώρα αυτή ίσως βλέπετε τον σύμμαχο που θα βοηθήσει τους σχεδιασμούς σας. Και πιθανόν να είναι έτσι. Άλλωστε, όπως διαφαίνεται, το ταξίδι της Υπουργού Εξωτερικών, κ. Κλίντον, στη χώρα αυτή, πριν από σας, ήταν αυτό που σας προετοίμασε το δρόμο.

Κύριε Πρόεδρε. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τις διπλωματικές ικανότητες της Υπουργού των Εξωτερικών. Προς Θεού! Είμαι όμως στη θέση να γνωρίζω ιστορικά, πολλούς ηγέτες του κόσμου, που σε κάποια στιγμή κλήθηκαν να πληρώσουν κάποια λάθη των Συμβούλων τους.

Το ταξίδι σας αυτό δεν εξέπληξε μόνο εμάς, τους Έλληνες. Όλη η Ευρώπη αναρωτήθηκε αν συνεχίζει να υπάρχει κάποια βάση στον ενθουσιασμό που της προκάλεσε η προεκλογική σας παρουσία και αν μπορεί να στηρίζει και να πιστεύει τις ελπίδες, που της προκάλεσε η εκλογή σας στην θέση του προέδρου των ΗΠΑ. Κι΄εύχονται να μην απαγοητευτούν.

Αν έτσι είναι λοιπόν, σε μας απομένει να ευχηθούμε να πάνε όλα καλά, να τελειώσει ο πόλεμος στο Ιράκ και να επιστρέψουν όλα τα παιδιά μας στην πατρίδα τους, στα σπίτια τους. Και φυσικά ακολουθεί η συνέχεια των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής. Παλαιστίνη, Ιραν, Συρία και άλλα που περιμένουν την δίκαιη λύση τους.

Προσωπικά κ. Πρόεδρε, δεν με ενόχλησε που δεν επισκεφθήκατε την Ελλάδα παρ΄όλες τις αντίθετες γνώμες των συμπατριωτών μου. Η Ελλάδα καλοδέχεται αυτούς που θέλουν να την επισκεφτούν. Κι΄εσείς γιά την χώρα μου – πιστέψτε με – θα είστε πάντα ένας καλοδεχούμενος επισκέπτης.

Όμως ενοχλήθηκα γιά τον τρόπο που έγινε η συνάντησή σας με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο. Τον Πατριάρχη όχι μόνο των Ελλήνων αλλά όλης της Ορθοδοξίας παγκοσμίως. Ο θεσμός του Πατριαρχείου αλλά και η προσωπικότητα του εκάστοτε Πατριάρχη είναι πάντα σεβαστή από όλους τους ηγέτες του κόσμου. Γιατί κι΄

ο Οικομενικός Πατριάρχης της Ορθοδοξίας είναι ένας ηγέτης και ίσως με κάποιες περισσότερες περγαμηνές από τους άλλους ηγέτες. Είναι ίσος με τον Πάπα των Καθολικών Κι΄αυτό είναι κάτι που οι ηγέτες της Τουρκίας την οποίαν επισκεφθήκατε, το γνωρίζουν αλλά δεν το παραδέχονται. Άλλωστε είναι ο μόνος λαός στον κόσμο που στο παρελθόν έχει αποτολμήσει ακόμη και την άγρια δολοφονία ενός Οικουμενικού Πατριάρχη. Του Γρηγορίου του Ε!

Ήταν επόμενο λοιπόν, αυτός ο λαός, που τον χαρακτηρίζουν τάσεις αρπακτικές, αυτός ο λαός που στερείται κάθε ίχνος πολιτισμού, αυτός ο λαός που σας ξενάγησε με θράσος στην Αγιά Σοφιά των Βυζαντινών, αυτός ο λαός, που ένα μνημείο της Ορθοδοξίας παγκοσμίου αναγνώρισης το μετατρέπει σε τζαμί, ήταν επόμενο να αρπάξει την ευκαιρεία της βοήθειας, της συνεργασίας αν προτιμάτε, που του προτείνατε και να την εξαργυρώσει με την απαίτηση της διαγραφής από τις συζητήσεις σας, κάθε πράξης, κάθε λέξης, κάθε έργου, που έχει σχέση με την Ελλάδα. Δεν καταφέρατε κ. Πρόεδρε να πείτε κάτι αναφορικά με το πρόβλημα της Κύπρου. Δεν συνέφερε ίσως και τις δύο πλευρές ένα τέτοιο θέμα. Δεν αναφερθήκατε στην διαρκή παραβίαση του εναερίου χώρου της Ελλάδας. Δεν σας απσχόλησε το θέμα του ολιγοστού ελληνισμού που συνεχίζει να κατοικοεί, κάτω από άσχημες συνθήκες, την γείτονα χώρα. Όσο γιά το Πατριαρχείο ούτε μιά λέξη. Κι΄όμως κ. Πρόεδρε. Προεκλογικά είχατε δώσει κάποιες υποσχέσεις. Μετά από αυτά μήπως μπορούμε να περιμένουμε πως σε μιά δεδομένη στιγμή θα θυμηθείτε ότι η χώρα μας έχει καί κάποιο πρόβλημα με τα Σκόπια;

Κύριε Πρόεδρε. Εμείς, οι Έλληνες, δεν ζητιανεύουμε. Δεν ζητιανέψαμε ποτέ μας. Ό,τι μέχρι σήμερα έχει η πατρίδα μας, τα έχουμε αποκτήσει με αγώνες τίμιους, με αίμα και με πίστη. Απ΄όλους τους άλλους, τους μεγάλους ηγέτες, δεν ζητήσαμε ποτέ τίποτε πάρα πάνω από το δίκιο μας. Αυτό το δίκιο μας ζητάμε τώρα και από σας. Και το περιμένουμε. Άλλωστε το υποσχεθήκατε.

Ευχαριστώ.

Διονύσης Ε. Κονταρίνης.

(ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ http://www.antibaro.gr)